نهضت امام حسین(ع) از نادرترین رخدادهایى است كه تفكر انسانها را به خود معطوف داشته است و در تاریخ اسلام ارزش والایى دارد. شهادت حسین بن على(ع)حیات تازه‏اى به اسلام بخشیده، خونها را به جوش آورد و تنها را از رخوت خارج ساخت. امام حسین(ع) با حركت قهرمانانه خود روح مردم مسلمان را زنده و احساس ذلت و زبونى و اسارت را كه بر روح جامعه‏اسلامى حكمفرما شده بود، تضعیف كرد.

به گزارش "پایگاه اطلاع رسانی بیداری اسلامی"،آنچه امت اسلامى از زمان وقوع این حادثه عظیم تا امروز بر آن‏متفق است، این است كه انقلاب كربلا هیبت و ابهت اسلام را كه به‏علت ‏حاكمیت فرمانروایان ضعیف النفس و تحقیر ارزشها و مقدسات‏دینى رو به افول گذارده بود، احیا كرد. حركت امام حسین(ع)،حركتى است مستمر براى همه نسلها و همه عصرها.

این انقلاب تنها انقلابى است كه اگر كلیه صحنه‏هایش چنان كه‏بوده، تصویر شود، هیچ كس نمى‏تواند از بروز احساسها و عواطف‏فطرى‏اش جلوگیرى كند؛ زیرا این فاجعه به قول شافعى دنیا را لرزانده و نزدیك است قله كوهها را آب كند.

حادثه كربلا در میان اهل تسنن موجى ایجاد كرد كه زبان و قلم‏ دانشمندان آنان گاه ناخواسته و زمانى با شجاعت ‏به توصیف و تجزیه و تحلیل آن پرداخته است. شوكانى در كتاب «نیل الاوطار» در رد بعضى از سخنوران دربارى مى‏گوید: به تحقیق عده‏اى از اهل‏علم افراط ورزیده، چنان حكم كردند كه:
«حسین(ع)نوه پیامبر كه خداوند از او راضى باشد. نافرمانى‏یك آدم دائم الخمر را كرده و حرمت‏شریعت‏یزید بن معاویه را هتك‏كرده است.» خداوند لعنتشان كند، چه سخنان عجیبى كه از شنیدن‏آنها مو بر بدن انسان راست مى‏گردد.

تفتازانى در كتاب «شرح العقاید» مى‏نویسد: حقیقت این است كه رضایت‏یزید به قتل حسین(ع) و شاد شدن او بدان خبر و اهانت كردنش به اهل‏بیت پیامبر(ص) از اخبارى است كه‏ در معنى متواتر است؛ هر چند تفاصیل آن متواتر نیست. درباره‏ مقام یزید بلكه درباره ایمان او كه لعنت‏خدا بر او و یارانش‏باد. توافقى نداریم.

جاحظ مى‏گوید: منكراتى كه یزید انجام داد، یعنى قتل حسین(ع) و به اسارت گرفتن زن و فرزند او و ترساندن اهل مدینه و منهدم‏ ساختن كعبه، همه اینها بر فسق و قساوت و كینه و نفاق و خروج ازایمان او دلالت مى‏كند.
بنابراین، یزید فاسق و ملعون است و كسى كه از لعن او جلوگیرى‏كند، نیز ملعون است.

ابن حجر هیثمى مكى در كتاب «الصواعق المحرقه‏» مى‏نویسد: پسرامام حنبل در مورد لعن یزید از وى پرسید. احمد در جواب گفت: چگونه لعنت نشود كسى كه خداوند او را در قرآن لعن كرده است.
آنجا كه مى‏فرماید: «فهل عسیتم إن تولیتم أن تفسدوا فى الارض و تقطعوا ارحامكم ‏اولئك الذین لعنهم‏ الله‏» و چه مفاسدى و قطع رحمى از آنچه یزیدانجام داد، بالاتر است؟!

عبدالرزاق مقرم در كتاب «مقتل الحسین‏» مى‏گوید: به تحقیق‏گروهى از علما از جمله قاضى ابویعلى و حافظ ابن الجوزى وتفتازانى و سیوطى در مورد كفر یزید نظر قطعى داده‏اند و باصداقت تمام لعن او را جایز شمرده‏اند.

مولف كتاب «شذرات الذهب‏» مى‏نویسد: در مورد لعن یزید، احمدبن حنبل دو قول دارد كه در یكى تلویح و در دیگرى تصریح به لعن‏او مى‏كند. مالك و ابوحنیفه نیز هر كدام هم‏تلویحاً و هم تصریحاً یزید را لعنت كرده‏اند؛ و به راستى چرا این‏گونه نباشد و حال‏آنكه او فردى قمار باز و دائم الخمر بود.

شیخ محمد عبده مى‏گوید: هنگامى كه در دنیا حكومت عادلى وجود دارد كه هدف آن اقامه شرع و حدود الهى است و در برابر آن‏حكومتى ستمگر است كه مى‏خواهد حكومت عدل را تعطیل كند، بر هرفرد مسلمانى كمك كردن حكومت عدل واجب است؛ و از همین باب است ‏انقلاب امام حسین كه در برابر حكومت‏یزید كه خدا او را خواركند، ایستاد.

از سبط بن جوزى در مورد لعن یزید پرسیده شد. او در جواب گفت: احمد حنبل لعن او را تجویز كرده است، ما نیز به خاطر جنایاتى‏كه درباره پسر دختر رسول خدا مرتكب شد، او را دوست نداریم؛ واگر كسى به این حد راضى نمى‏شود، ما هم مى‏گوییم اصل، لعنت كردن ‏یزید است.

حادثه كربلا چنان در قلوب نفوذ كرد كه بسیارى از بزرگان اهل‏تسنن آن را در قالب شعر مطرح ساخته، اندوه خویش را ابرازكردند. امام شافعى كه در دوستى اهل‏بیت زبانزد است، درباره‏ نهضت كربلا چنین سروده است:
قتیل بلا جرم كان قمیصه، صبیغ بماء الارجوان خصیب/ نصلى على المختار من آل هاشم، و نوذى بنیه ان ذاك عجیب/ لئن كان ذنبى حب آل محمد(ص)، فذلك ذنب لست عنه اتوب/ هم شفعائى یوم حشرى و موقفى، و بغضهم للشافعى ذنوب.

حسین(ع)كشته‏اى بى گناه است كه پیراهن او به خونش رنگین شده/ وعجب از ما مردم آن است كه از یك طرف به آل پیامبر درود مى‏فرستیم و از سوى دیگر فرزندانش را به قتل مى‏رسانیم و اذیت‏مى‏كنیم!/ اگر گناه من دوستى اهل‏بیت پیامبر است، پس من هیچ‏گاه از آن‏توبه نمى‏كنم/ اهل‏بیت پیامبر(علیهم السلام) در روز محشر شفیعان من هستند واگر نسبت ‏به آنان دشمنى داشته باشم، گناهى نابخشودنى است.